Ο νόμος της καρδιας και ο νόμος της πραγματικότητας
( Από τη φαινομενολογία του πνεύματος του Γκεόργκ Χεχκελ )
Ο νόμος (της πραγματικότητας) που αντιτίθεται στο νόμο της καρδιάς, είναι διαχωρισμένος από την καρδιά και ελεύθερος για τον εαυτό του.
Η ανθρωπότητα που κατευθύνεται από αυτόν, δεν ζει μέσα στην ευτυχή ενότητα του νόμου με την καρδιά, αλλά μέσα σε μια κατάσταση σκληρού χωρισμού και πόνου, ή τουλάχιστον ζει μέσα στη στέρηση της απόλαυσης του εαυτού της, όταν αυτή τηρεί τούτο το νόμο και της λείπει η συνείδηση της δικής της υπεροχής όταν τον παραβαίνει.
Επειδή εκείνη η αυταρχική θεία και ανθρώπινη τάξη είναι διαχωρισμένη από την καρδια, θεωρείται για την τελευταία ως μια εμφάνεια, η οποία πρέπει να απολέσει ότι είναι σχετιζόμενο με αυτήν, δηλαδή τη δύναμη της εξουσίας και την πραγματικότητα.
Βέβαια μπορεί να συμβεί η τάξη τούτη, ως προς το περιεχόμενό της, να συμφωνεί συμπτωματικά με το νόμο της καρδιάς και η τελευταία τότε μπορει να την ανέχεται, για την καρδιά ωστόσο δεν είναι μόνο η συμμόρφωση προς το νόμο (της πραγματικότητας) ως τέτοιον που συνιστά την ουσία, αλλά οτι στο νόμο αυτή έχει τη συνείδηση του εαυτού της, ότι εκει μέσα έχει βρει την ικανοποίησή της.
Όταν όμως το περιεχόμενο της καθολικής αναγκαιότητας (δηλ ο νόμος της πραγματικότητας) δε συμφωνεί με την καρδια, τότε η αναγκαιότητα, σύμφωνα με το περιεχόμενό της, καθεαυτήν είναι ένα μηδεν και πρέπει να ενδώσει στο νόμο της καρδιάς.
Ο νόμος (της πραγματικότητας) που αντιτίθεται στο νόμο της καρδιάς, είναι διαχωρισμένος από την καρδιά και ελεύθερος για τον εαυτό του.
Η ανθρωπότητα που κατευθύνεται από αυτόν, δεν ζει μέσα στην ευτυχή ενότητα του νόμου με την καρδιά, αλλά μέσα σε μια κατάσταση σκληρού χωρισμού και πόνου, ή τουλάχιστον ζει μέσα στη στέρηση της απόλαυσης του εαυτού της, όταν αυτή τηρεί τούτο το νόμο και της λείπει η συνείδηση της δικής της υπεροχής όταν τον παραβαίνει.
Επειδή εκείνη η αυταρχική θεία και ανθρώπινη τάξη είναι διαχωρισμένη από την καρδια, θεωρείται για την τελευταία ως μια εμφάνεια, η οποία πρέπει να απολέσει ότι είναι σχετιζόμενο με αυτήν, δηλαδή τη δύναμη της εξουσίας και την πραγματικότητα.
Βέβαια μπορεί να συμβεί η τάξη τούτη, ως προς το περιεχόμενό της, να συμφωνεί συμπτωματικά με το νόμο της καρδιάς και η τελευταία τότε μπορει να την ανέχεται, για την καρδιά ωστόσο δεν είναι μόνο η συμμόρφωση προς το νόμο (της πραγματικότητας) ως τέτοιον που συνιστά την ουσία, αλλά οτι στο νόμο αυτή έχει τη συνείδηση του εαυτού της, ότι εκει μέσα έχει βρει την ικανοποίησή της.
Όταν όμως το περιεχόμενο της καθολικής αναγκαιότητας (δηλ ο νόμος της πραγματικότητας) δε συμφωνεί με την καρδια, τότε η αναγκαιότητα, σύμφωνα με το περιεχόμενό της, καθεαυτήν είναι ένα μηδεν και πρέπει να ενδώσει στο νόμο της καρδιάς.
Σχόλια