Φρανσουά Βιγιόν, Μπαλάντα σε ζαργκόν

Στου Παρισιού τη φούρκα κουρνιασμένη

σαπίζει μια παρέα καμαρωτή,

πέντ' έξι νοματέοι κρεμασμένοι

που απ' τους μπάτσους πιαστήκανε σκαστοί.

Ληστάδες, που στην πιο ψηλή κορφή

θρονιασμένοι αερίζονται καλά.

Από τούτα τα μπουντρούμια, φσστ, λαγοί!

Γιατί εδώ άσκημα ξοφλάνε απ' τη ζωή

οι αγιογδύτες με κομμένα τα δυο αυτιά.

Βάρδα, αλάργα απ' της κρεμάλας το σκοινί.

Τους χαζούς τρακάρετέ τους ξαφνικά,

στο φτερό βουτήξετέ τους τα λεφτά

κι άψε σβήσε σκάσετέ το απ' τα σπαρτά

μην τυχό χλωμοί απ' τον φόβο σας παιδιά,

στη κρεμάλα φιγουράρετε ψηλά.

Κι αν οι μάγκες δε σας βρούνε τον παρά,

σα σας πιάσουν, παίξετέ τους τον παπά.

Φως φανάρι ότι είσται αθώοι να τους φανεί,

μη σας κλείσουνε στη χάψη για καλά.

Βάρδα, αλάργα απ' της κρεμάλας το σκοινί.

Της κλεψιάς κρύφτε τα σύνεργα. Αν τα βρουν,

θα δαρτείτε απ' τους βοριάδες κρεμαστοί,

ή άλλοι ισόβια σε κελιά θ' αμπαρωθούν

μ' αλυσίδες χειροπόδαρα δετοί,

με τους μπάτσους μην τα βάζετε, γιατί

θα σας στείλει ο Πρεβότος στη θηλιά.

Μην κοιμάστε σαν είν' ώρα για δουλειά,

μπρος σε πόρτα κλαίτε αρχοντική,

ώσπου να 'βρετε ευκαιρία για την κλεψιά.

Βάρδα, αλάργα απ' της κρεμάλας το σκοινί.

Κλέφτη πρίγκιπα, άκουσέ με: Προσοχή,

σα βουτάς την κάσα αφέντη παραλή

μη στο δόκανο πιαστείς που ίσως στου στίει,

γιατί σέρτικος μπελάς θε να σε βρει.

Βάρδα, αλάργα απ' της κρεμάλας το σκοινί.