ΚΑΒΓΑΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

-Τι ακούω;- Εγώ είμαι.- Ποιος εσύ;- Η καρδιά σου

Που κρέμεται από μια ψιλή κλωστή.

Έχασα θάρρος και χαρά, στοχάσου,

Σα σ είδα μόνο εκεί σε μια αγκωνή

Σα δαρμένο να κρύβεσαι σκυλί.

-Γιατί αυτό; - Για τις τρέλες σου νομίζω.

-Τι έχεις ;- Άρχισα πια να βαριεστίζω.

-Παράτα με. –Γιατί; -Θε να σκεφτώ.

-Μπα! Πότε; - Όταν πια δε θα παιδιαρίζω.

Άλλο δε λέω -Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Τι  σκέφτεσαι; -Πως έχω αξία. –Στάσου

-Τριάντα χρονώ είσαι. –όσο μουλάρι ζει.

-Μα παιδιαρίζεις; -Όχι. –Τα μυαλά σου

Σου στριψε τότε. –Πότε; - Μια στιγμή.

 Μύγα στο γάλα μέσα θα χεις δει

Τούτο άσπρο εκείνη μαύρη ξεχωρίζω

Τη διαφορά. –Έτσι ε! –Να καβγαδίζω

Σα θες, και πάλι θα στα ξαναπώ.

-Χάθηκες! –Μη φοβάσαι, δεν ποδίζω.

-Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Σε συμπονώ για τη κακομοιριά σου.

Αν ήσουν κανας άλαλος μπορεί

Να χες μια πρόφαση στη κατάντια σου*

Μα ή δε σου καίγεται για όλα αυτά καρφί

¨η σαν πέτρα είναι η κούτρα σου ξερή

Ή στα χάλια που τώρα σ αντικρίζω

Θες να ζεις! Αποκρίσου μου, σ ορκίζω.

-Σαν πεθάνω, απ αυτά θ απαλλαγώ.

-Ωραία τα λες! Σ ακούω και σαστίζω!

Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Πούθε νά πεσε τούτη η συφορά σου;

-Ό Κρόνος μου τη πόστιασε κι αυτή

Στο φόρτωμά μου. –Μπρε είσαι στα καλά σου;

Δεν του είσαι σκλάβος, κύρης του είσαι συ.

Άκου του Σολομώντα τη σοφή

Γραφή: «Σαν είμαι γνωστικός ορίζω

Τα αστέρια, και όσα γράφουν κανονίζω»

-Γω πιστεύω στης μοίρας το γραφτό.

-Τι είπες; -Τίποτα! Έτσι μου νομίζω.

Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Θέλεις να ζεις; -Γι αυτό στο Θεό ελπίζω!

-Την τύψη, πού χεις χρεία, σου χαρίζω*

Σοφίας μελέτη αδιάκοπη σου ορίζω

Κι άσε τις τρέλες! - θε να το σκεφτώ.

-Μην το ξεχνάς! –Στο νού μου τα ασφαλίζω.

-Γρήγορα πριν χαθείς, σου δίνω αβίζο.

-Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΒΙΓΙΟΝ