Ὅταν μιὰν ἄνοιξη
Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου παλιέ μου φίλε Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη, πικραμένη σου μνήμη Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας, ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας καὶ τὰ ὄνειρά μας Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου παλιέ μου φίλε Μανόλης Ἀναγνωστάκης
